In het nieuwe nummer
Zending, maar dan anders
In onze reeks van artikelen over zending en evangelisatie praten we deze keer met Janneke de Vries van Verre Naasten. Niet wij bepalen hier wat daar moet gebeuren, maar de kerk daar zegt ons wat zij nodig hebben.
Gelijk hebben en liefhebben
Bert Streuper bepaalt ons bij het verhaal van de verloren zoon. De oudste zoon heeft recht van spreken: “Mijn jongste broer heeft alle geld erdoor gejaagd en ik heb nooit ergens om gevraagd.” Hij heeft gelijk, maar hij heeft niet lief.
Geniet ervan!
Dat klinkt haast als een opdracht: ‘Geniet of ik schiet!’ Maar genieten kun je niet arrangeren. Het kan je wel overkomen. Joke Veerman denkt na over mensen die met pensioen gaan: ‘Geniet ervan!’ Maar hoe doe je dat?
Join the mission
Vorig jaar gooide de scheidende directeur van de zendingsorganisatie Verre Naasten de knuppel in het hoenderhok (zie pag. 6). Waarom zou je als zendeling naar Verweggistan gaan, als in je eigen straat de ongelovigen op een rij wonen? Het romantische beeld van de weldoende zendeling die arme zwartjes het evangelie brengt, wordt daarmee wreed verstoord. Als er weer een zendeling-op-verlof langs kwam in de ‘zendende kerk’ werd er weleens een beetje vals gemompeld: Join the mission, see the world. Met andere woorden: evangelische snoepreisjes op kosten van christenen die niet zo reislustig zijn.
Dit is natuurlijk een vertekend beeld. Lees de biografieën van talloze zendelingen er maar op na, die – vaak met gevaar voor eigen leven – verbinding zochten met de lokale bevolking, met hen hun leven deelden en Jezus’ opdracht in praktijk brachten door het verlossende evangelie te verkondigen tot aan het einde der aarde.
Dat bepaalt ons als individuele christen des te nadrukkelijker bij de vraag: Hoe geef ik op mijn plek, in mijn straat, in mijn wijk, op mijn werk het evangelie door? Als u nu al de schrik om het hart slaat, lees dan eerst het artikel ‘Helpen in Gods tuin’ op pag. 11.
– de redactie
